Bruno

Niets zo ontspannend als een hoogblonde man in een leren string. In het rokerige filmzaaltje van filmtheater Kriterion staarden ik en vier vrienden met allerhande seksuele voorkeuren naar de hartvormige en met lipgloss bestreken lipjes van Bruno. Tussen al deze mannen ingezeten, vroeg ik mij gepijnigd af waarom ik weer de enige vrouw was in een verder geheel mannelijk gezelschap.
"Heb jij ook vriendinnen?" had vriend H. mij laatst op strenge toon gevraagd terwijl hij een slok van zijn bier nam en een hete bitterbal in zijn linkermondhoek stak. Een verder heel overdreven handeling, maar daar ging het nu niet om.
"Volgens mij heb je niet zoveel vriendinnen," ging hij verder. "Noem eens wat namen. Noem eens."
Angstig had ik naar het dampende bordje bitterballen gestaard en alleen gedacht aan alle mannen die ik kende. Zoals ik wel vaker deed als ik mij ergens onprettig voelde.
Ik keek weer naar Bruno. Schichtig rende hij in een latex broekje en een keppeltje op door Libanon.
"Hij is toch verschrikkelijk. Verschrikkelijk!" riep vriend J. een paar stoelen naast mij vanuit een donkere hoek, waardoor hij iets had van een mol die even boven de grond kruipt om te roepen dat hij honger heeft.
Bruno rende in zijn blootje door een tentenkamp in de wildernis van Amerika. Ik keek naar de lange gespierde witte benen van Bruno die in een ritmisch galop door het gras bewogen. Hij had iets van een hinde die op vlucht was.
Niet veel later was de film afgelopen en liepen vriend J., H., JW. en geliefde L. voor mij de bioscoopzaal uit.
"Verschrikkelijk! Hij is toch verschrikkelijk!" hoorde ik vriend J. nog eenmaal schreeuwen.
Met een vage glimlach staarde ik naar mijn vrienden, dacht aan Bruno en wist dat het zo goed was.