Voor Leon

“Hmmbbml,” schrok ik wakker en staarde in de holle ogen van de nacht.
Ik droomde over Leon Verdonschot die mij kroonde in de circustent van de Lowlands Magneetbar en daarbij magische woorden sprak met een scherpe lach op zijn gezicht en ik die gelukzalig mijn prijs in ontvangst nam. Maar op het hoogtepunt – ik begon op gedragen toon voor te lezen – werd ik door de zware armen van mijn dronken bioritme uit mijn slaap gelicht.

Ik draaide mij op mijn zij en keek naar de stofwolkjes die door het zwart van de nacht naar beneden cirkelden.
Wat zou Leon Verdonschot hiervan vinden, overpeinsde ik terwijl ik de stofwolkjes met mijn vingers probeerde op te vangen.
De laatste dagen dwaalden mijn gedachten steeds vaker af naar Leon Verdonschot, als een rancuneuze puberliefde waar je vanaf wilt raken maar niet aan ontkomt. Het is de man die mij vanachter de stilte van zijn toetsenbord in de gaten houdt.
Het jurylid.
Ik draaide mij weer op mijn andere zij, mijn dekbed drukte zwaar op mijn rug. Zweet rolde in druppeltjes over mijn nek.
Misschien moet ik wel meer over muziek schrijven? Leon lijkt me een muziekliefhebber. Hij houdt van Aux Raus. Thursday. Faith No More. Hank III. Las ik.
Maar waar houd ik van?

- Bat for Lashes – ijle rockmeisjesmuziek
- Roy Orbison (schrappen)
- The Editors – mooie mannenstem 1
- Beirut – mooie mannenstem 2
- Great Lake Swimmers en/of Creedence Clearwater Revival
- Taraf de Haidouks – zigeunerfolkvoetenvandevloer
- Empire of the Sun ofwel in combinatie met Vampire Weekend
- Glenn Miller

Na dit lijstje – is dit wie ik ben? – vermoeide ik mijzelf door langdurig Aux Raus in duet te laten gaan met Glenn Miller. Hoe kan ik hier nu over schrijven? Verval je bij muziekbeschrijvingen niet altijd in relativeringen, relativeerde ik. Of relativeert de muziek mij zó dat ik er niet over kan schrijven?
Langzaam dommelde ik terug mijn slaap in, met Aux Raus stampvoetend op de achtergrond.
Slapen wil ik.
Morgen moet ik weer gewoon voor Leon schrijven.


Voor al mijn blogberichten klik HIER