Het was middernacht toen de zweefmolen mij de hemel insloeg en ik niet meer geloofde in de zwaartekracht.
“Er vallen best veel mensen uit,” had vriend T. gezegd vlak voordat ik de zweefmolen instapte. Hij blies daarbij zijn sigarettenrook zwaar in en uit, waardoor zijn gezicht verdween achter kringelende rookwolkjes en hij iets weg had van een waarzegster die mijn toekomst wist te voorspellen.
Ik zou eruit vallen, wist ik, maar waarom stond ik hier dan weer zo geduldig in een rij op mijn naderende einde te wachten?
“Omdat iedereen gaat!” zei vriendin K. toen ik haar deze vraag voorlegde. Ze overhandigde mij het papieren toegangsbewijs. Gespannen vermorzelde ik het in mijn handen.
Toen klonk de bel. We mochten instappen.
Tussen de kleine schommels zag ik twee zweefmolenbeulen hangen. De gekleurde lampjes beschenen hun bonkige gezichten en brede borstkassen. Een van hen pulkte verveeld onder zijn nagels.
Omdat ik niet langs ze durfde te lopen, klom ik onmiddellijk het eerste zweefmolenschommeltje in. Onhandig boog ik mijn linkerbeen in een knik waardoor ik alleen nog maar achtstevoren kon zitten.
“Hoe zit jij?” riep vriendin C. achter mij, met wie ik samen in de schommel zat.
“Perfect”, zei ik en staarde somber voor mij uit.
Ik voelde hoe de zweefmolenbeul aan ons stoeltje trok. De grond liet mijn voeten los. Een briesje streek door mijn haren.
En ik keek. De gekleurde lampjes van het festivalterrein grepen langzaam in elkaar en ik voelde hoe ik ademde, en hoe de handen van de zweefmolenbeulen telkens onze schommel verder omhoog duwde. Ik greep vriendin C. vast en drukte mijzelf achterstevoren tegen haar aan.
“Hopla!” zei de beul en tijdens het draaien zag ik zijn gezicht langzaam veranderen in het gezicht van de homofiele baby uit Family Guy.
Dit is het dus, dacht ik, als mijn einde nadert verandert mijn wereld in die van komische figuren uit tekenfilms.
Daarna werd alles zwart.
Voor al mijn blogberichten klik HIER
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten