Met mijn duikbril op stond ik onder de douche. Ik was bezig met een klein proefondervindelijk experiment waarbij ik wilde testen in hoeverre mijn bril waterdoorlatend was of beter gezegd, níet waterdoorlatend was; een stuwdam tegen water moest het zijn.Met volle kracht zette ik de douchekop op mijn linkeroog: water dreef in stilte het kleine brillenglaasje voorbij.
Perfect.
Ik kneep mijn andere oog dicht en plaatste de waterstraal strategisch op mijn rechteroog.
"Wil je thee?" hoorde ik vanuit de huiskamer roepen terwijl het douchewater mistig op mijn bril dampte.
"Ja, lekker."
"Wat voor smaak wil je?"
"Doe maar wat."Enigszins uit mijn concentratie zette ik mijn experiment voort. Ik kantelde mijn hoofd naar achter, klikte de douchekop op het wankele roestige haakje aan de muur en liet het water récht in mijn gezicht stromen. Mijn duikbril trok vacuüm rond mijn ogen, zoals een wc-bril dat onder warme brillen doet. Opgewekt douchte ik verder waarbij ik vergat mijn duikbril af te zetten. Wat een verschil met mijn vorige duikbril, stelde ik tevreden vast en dacht terug aan die bewuste bril: een armoedig plastic kijkraam met oranje vlaggetjes aan de zijkant.
Een paar weken terug- toen mijn zoektocht naar de perfecte duikbril allang van start was gegaan - had ik wat verloren door de speelgoedgigant Intertoys lopen struinen.
"Heeft u ook duikbrillen?" vroeg ik aan de speelgoedjuffrouw die op een waanzinnig tempo prijsstickertjes op kauwgombalkleurige jojo's stond te schieten.
"Ja hoor," zei ze enthousiast maar zonder op te kijken, "die liggen bij de waterpistolen. Achterin."
Ik bedankte haar en liet de lange gangen van akelig gebotoxte Barbie's en wijsneuserige Spongebobs achter mij terwijl ik mezelf in stilte afvroeg waarom mijn levenspad ditmaal naar de waterpistolen wees. Toch zocht ik niet naar verklaringen, zoals ik dat anders wel zou doen, maar pakte doelmatig de duikbril van het plankje die naast de waterpistolen stond opgesteld. Vanaf de verpakking staarde een jong blond kereltje mij aan. 7+ jr. stond ernaast. Snel begon ik te rekenen. Zou de diameter van mijn hoofd de afgelopen twintig jaar nog zijn doorgegroeid? Vast niet, besloot ik, en opgetogen liep ik met mijn nieuwe duikbril naar de kassa. Drie euro, geen geld.
"Deze doen?" zei de juffrouw van de prijsstickers die nu achter de kassa stond.
"Deze doen." En nog diezelfde middag zagen alle zeven plussers in het zwembad met lede ogen toe hoe mijn duikbril langzaam volliep met water. Voor mijn ogen lag een klein aquarium dat mij wilde verraden dat ik hier te oud voor was.
Voor al mijn blogberichten kijk op http://www.roezemoezen.web-log.nl/
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten